Swoją przygodę z Rafałem Kosikiem oraz jego serią "Felix, Net i Nika" zaczęłam jeszcze w gimnazjum, czyli dobre dziesięć lat temu. Przez lata udało mi się przeczytać wszystkie części serii, a później żałować, że nie ma kolejnych. Na szczęście co jakiś czas okazuje się, że nasz drogi Rafał Kosik pracuje nad kolejną częścią, co zazwyczaj podnosi mnie na duchu. Niezmiernie lubię tę paczę przyjaciół. Czytanie o ich kolejnych przygodach mnie cieszy.
Opis wydawcy:
Felix, Net i Nika wyruszają na szaloną wyprawę na drugi koniec świata. Czy ich mission imposible ma jakiekolwiek szanse powodzenia?
Czy zaginiony samolot z Laurą oraz tajemniczym ładunkiem uległ katastrofie? Gdzie zaprowadzi przyjaciół ich niezwykłe śledztwo? Jesteście gotowi na Bangkok, Sajgon, street food, wredne małpy, śmierdzące duriany, tuk-tuki, opuszczone wieżowce, yakuzę oraz gang mnichów, eleganckie hotele oraz kwatery z latającymi karaluchami, bazary, krokodyle w kanałach Menamu i ruiny zagubionych w dżungli świątyń, oplecione korzeniami drzew i pajęczynami pająków, których nigdy nie chcielibyście zobaczyć?
Przed czytelniczkami i czytelnikami wielka dawka egzotyki, tajemnic, przygód, kłopotów, sercowych komplikacji i niezawodnego humoru!
Kategoria: literatura młodzieżowa, science fiction
Wydawnictwo: Powergraph
Cykl: Felix, Net i Nika (tom 16)
Liczba stron: 442
Tym razem książka zdaje się być zupełnie inna niż poprzednie. Przede wszystkim dlatego, że jest bezpośrednią kontynuacją poprzedniej części (czyli "...Koniec Świata Jaki Znamy"), mimo że ma zupełnie inny tytuł. Wcześniej, nawet jeśli książki opowiadały o kolejnych przygodach przyjaciół, to nie były aż tak powiązane. A przynajmniej mi się tak wydaje. W każdym razie, mimo że przeczytałam poprzednią część (i niezmiernie mi się podobała!) to przez większość czasu, jaki spędziłam, czytając tę powieść, miałam wrażenie, że nie rozumiem, o co chodzi. Dopiero, gdy postanowiłam sobie przypomnieć, o co chodziło w "...Końcu Świata...", zrozumiałam jak to jest powiązane. I tu właśnie mój główny zarzut do autora. DLACZEGO W TAKIM RAZIE TAK DŁUGO MUSIELIŚMY CZEKAĆ NA TĘ KSIĄŻKĘ?
Jasne, rozumiem, że chcąc to dobrze napisać, autor musiał zwiedzić trochę świata (co zresztą też widać na końcu książki, gdzie autor wypisał miejsca powstawania powieści), ale żeby aż tyle to zajęło? I tu kolejny zarzut. DLACZEGO KSIĄŻKA KOŃCZY SIĘ W POŁOWIE? Gdy w końcu poukładałam sobie, o co tu chodzi, do czego dążymy, wciągnęłam się bezgranicznie w fabułę, dostałam książką po głowie (a pamiętajmy, że książki z serii mają twardą oprawę) i nabawiłam się bólu głowy od niemożności przeczytania i przewidzenia tego, co będzie dalej. Nie raz nawet sprawdzałam, czy mi się jakieś strony nie skleiły albo czy czego nie pominęłam. Okazało się, że nie i autor znowu wystrychnął mnie na dudka, zabierając przyjemność przeczytania do końca tej historii. Więc, mimo że historia ogólnie mi się podobała, naprawdę żałuję, że po nią sięgnęłam. A jeśli autor znowu zrobi mi tego psikusa i każe czekać kolejne cztery lata na następną część, to nie wiem, jak ja to przetrwam.
Co do samej fabuły, to mam wrażenie, że autor zmienił trochę nastawienie. Przede wszystkim dlatego, że robił nam co jakiś czas przenoszenie wstecz. Było to dla mnie na tyle nieoczekiwane (heloł, przeczytałam wszystkie piętnaście tomów i nie pamiętam, żeby w którymś jeszcze było coś takiego!), że na początku naprawdę nie wiedziałam, o co chodzi i musiałam przewrócić kilka stron, aby się zorientować. Bo to naprawdę było dziwne, gdy na przykład w jednej chwili przedzierasz się przez gąszcz gdzieś w Azji, a w drugiej pijesz czekoladę w ulubionej kawiarni w swoim rodzinnym mieście w centralnej Europie. Jednak w końcu przywykłam do tych nagłych wtrąceń i nawet zaczęły mnie cieszyć. Zwłaszcza podobała mi się akcja z taksówkami. Choć, gdy nagle z jednego bohatera zrobiło się dwóch, to znowu mi się wszystko mieszało, zwłaszcza, że w którejś chwili już nie wiedziałam, o którym z nich w danej chwili czytam. Nie wiem, czy to był zamierzony efekt, czy mam problemy z koncentracją. W każdym razie te sceny z taksówką mi się bardzo podobały i uznaję je za zabawne. Mam jednak wrażenie, że mimo wszystko lepiej by było, gdyby całe te przygotowania do wyjazdu były na samym początku książki, a nie jako nagłe wtrącenia do fabuły jako retrospekcje. Ewentualnie można by to dać gdzieś w środku albo na końcu, ale jako całość, a nie jako pociachane fragmenty poupychane w losowych momentach.
Jeśli chodzi o samą wyprawę, to na początku nie bardzo potrafiłam się w nią wczuć. I to chyba właśnie dlatego, że autor niczego nie wyjaśniając rzucił nas w sam środek akcji. Podobało mi się jednak to, w jaki sposób opisywał dżunglę. Potrafiłam sobie to wszystko dokładnie wyobrazić. Widać też, że autor skorzystał z tych podróży, w trakcie których pracował nad powieścią, bo wszystkie opisy były bardzo dobrze napisane. Tak dobrze, że przed oczami wciąż mam obrazy jak to wszystko mogło wyglądać. Dał nam też garść ciekawych miejsc. Aż w trakcie czytania miałam chęć wejść w Internet i o nich poczytać (nie zrobiłam tego jednak, martwiąc się, że tak naprawdę mogą nie istnieć, albo nie wyglądać tak ładnie jak w mojej wyobraźni).
Podobał mi się też pomysł z tym wysokim budynkiem, pełnym nieprawdziwych miejsc, oraz z boginią kelnerką. Czasem zastanawia mnie, skąd Rafał Kosik wziął te wszystkie pomysły. I jednocześnie go za nie podziwiam. Wątpię, czy sama wpadłabym na coś podobnego.
Co do bohaterów, to w tym tomie bardzo dobrze można zauważyć jak nasi kochani bohaterzy się zmienili przez ostatnie lata, albo jak próbują to zrobić. Mamy tutaj dużo emocji i to nie tylko od Niki, która próbuje pomóc Felixowi, ale też od Neta, który zastanawia się nad samym osobą i tym, co go kieruje. A także od samego Felixa, który nie dbając o przyjaciół, stara się za wszelką cenę odnaleźć swoją Laurę.
Mamy tu też opisane błędy, jakie popełniają bohaterowie, co sprawia, że stają się oni dla nas jeszcze bardziej rzeczywiści. Bo do tej pory, mimo że podziwiałam ich wszystkich za mądrość i inteligencję, to nie miałam wrażenia, że mogliby być prawdziwymi ludźmi. W tej książce się to zmieniło. Popełniali błędy, nie wiedzieli, co moją robić, nie ufali sobie i nawet ich wyjątkowe umiejętności nie sprawiły, że potrafili wszystko dobrze rozwiązać. To tak jak w życiu. Nawet jeśli masz jakieś szczególne umiejętności, nie znaczy to, że od razu zrobisz wszystko dobrze i ci się uda za pierwszym razem osiągnąć cel.
Ogólnie książkę polecam, zwłaszcza jeśli ktoś tak samo jak ja lubi tę serię. Z jednym ale. Jeśli nie chcesz się rozczarować, że ten tom kończy się tak nagle, powinieneś chyba poczekać na następną część. No i nie zapomnij przypomnieć sobie o co chodziło w "...Końcu Świata Jaki Znamy", bo bez tego może być ciężko zorientować się w fabule.
Recenzje książek autora:
Komentarze
Prześlij komentarz